INTERVJU SAŠA ĆIRIĆ: „Kritika je iznad prijateljstva, privatnog ili grupnog interesa i ideološke sklonosti“

Piše: Jerko Bakotin, Lupiga

Pri tome ne oklijeva izreći negativan, pa i razoran sud, često natopljen jetkom ironijom. To je već samo po sebi prilična rijetkost i značajna vrijednost u ovdašnjim kulturama, premreženim poznanstvima, tapšanjima po ramenu, diletantizmom i, posljedično, dramatičnom urušavanju estetskih kriterija i javno legitimiranog ukusa.

Nedavno je objavio novu knjigu naslovljenu “Novi ljudi: (između retro utopije i neo-istorijske farse)”. U “Novim ljudima” Ćirić radi snažan iskorak ka iščitavanju književnosti unutar društveno-povijesnog konteksta te implicitno vodi polemiku s još uvijek dominantnim konceptom autonomije književnog teksta. Kritičar se, osim toga, okreće čitanju autora iz tridesetih godina prošlog stoljeća, pronalazeći niz analogija s današnjicom, poput društveno-političke klime ili problema angažmana, misije književnosti i uloge intelektualca, a problematizira i velik broj drugih pitanja, kao što su sjećanje na Jugoslaviju u ovdašnjim književnostima, egzilantska, eksperimentalna i lezbijska proza.

U intervjuu za Lupigu, Ćirić također govori i o osporavanju ideje “čiste književnosti”, odnosu forme i ideje, opusu i javnom djelovanju Svetislava Basare, regionalnim književnim scenama i postmodernističkoj, odnosno “stvarnosnoj” poetskoj paradigmi, temi ratnog zločina u literaturi te problemima kritičarskog zanata.

Vaše prethodne knjige “Užici hermeneutike” i “Ne uzimaj me u usta” zbirke su žanrovski klasičnijih kritika. U “Novim ljudima” umjesto analize samog umjetničkog djela, jezika, strukture i ocjene estetske vrijednosti, istražujete društveni kontekst, identitetska i ideološka pitanja, kao i odnos prema prošlosti. Koja je motivacija za obrat od teksta ka kontekstu?

– Takav metodološki pristup sada možda jeste naglašeniji, ali sam ga negovao i u prethodnim knjigama. Osim dve pomenute, objavio sam i knjigu “Ujedi istorije”, posvećenu crnogorskim piscima, iz koje se takođe može videti koliko su identitetsko-kulturološka pitanja uvek bila prisutna u načinu na koji pristupam književnosti. Aktuelna knjiga je šira utoliko što se ne fokusira samo na ono što nazivamo regionalnom književnošću istog jezika, nego se širi na čitav balkanski prostor, dakle bavim se i autorima iz Rumunije, Bugarske, Turske, Grčke i Albanije. Posebno mi je bila zanimljiva analogija istorijskih procesa tokom tridesetih godina 20. veka – odnosno uspona nacizma – i druge decenije 21. veka, dakle uspona populističkog autoritarizma. Bavim se i tendencijama socijalne literature u Jugoslaviji, prisutnima tokom “sukoba na književnoj levici”. Radi se o podeli na intelektualce i pisce bliže Komunističkoj partiji, koji su se zalagali za aktivističku, socijalnu književnost, i onih drugih poput Marka Ristića i Miroslava Krleže, koji su pokušavali da pomire intelektualno-politički angažman i visok umetnički domet književnog teksta. Na primeru nekih autora, kao što je Hans Fallada, pokazujem da njihove knjige ne ispunjavaju kriterijume koje su postavljali zagovornici socijalne literature, konkretno Otokar Keršovani. U “Novim ljudima” se bavim i publicističkim knjigama, ruskim temama, evropskim i svetskim piscima kao što su Michel Houellebecq ili Roberto Bolaño. Deo knjige posvećen je relevantnim fenomenima u postjugoslovenskoj književnosti, kao što je političnost postmoderne na primeru nekih knjiga Svetislava Basare i Davida Albaharija, ili način na koji su Jugoslavija i sećanje na nju prisutni u delima savremenih pisaca. Ne zadržavam se u okvirima imanentnog pristupa koji bi govorio o likovima, motivaciji ili poetičkom profilu, nego dela iščitavam unutar socijalno-istorijskog konteksta kojem pripadaju i kome se obraćaju. Napravio sam i korak ka književnoistorijskim sintezama i studijama. Bilo bi mi dragoceno da neko ko poznaje nacionalne istorije književnosti dopuni pristup koji sam izneo u mojim interpretacijama. Ipak, čini mi se da sam uspeo da uhvatim težišne tačke koje nisu u primarnom, površinskom sloju teksta, ali pripadaju njegovoj dubinskoj strukturi i značenju.

Krah teza o kraju povijesti, odnosno konačnom trijumfu liberalne demokracije i kapitalizma, pokazujete i iščitavanjem autora iz međuratnog perioda. Što nam danas govore autori kao što su Yakup Kadri Karaosmanoğlu, Mihail Sebastian ili Otokar Keršovani?

– Ne možemo da kažemo da se istorijski procesi ponavljaju, ali pokazuju opasne sličnosti i dodirne tačke. Podnaslov moje knjige glasi “Između retroutopije i neoistorijske farse”. Sva tri pomenuta primera za mene su retroutopije, dakle utopije jakih kulturnih i književnoistorijskih tendencija. Nisu ostvarene u svoje doba, pa i danas „zrače“ kao neostvareni modeli. Istovetne težnje su se ponovo javljale tokom 20. veka, a postoje i danas, tako da su za deo javnosti te utopije i danas normativni ideali, dok za drugi deo predstavljaju crvene zastave. Karaosmanoğluov roman “Tuđinac” nastao tridesetih godina otvara pitanja novog nacionalnog identiteta u Atatürkovoj Turskoj, kao i uloge intelektualca u društvu. Roman govori o potrebi intelektualca da deluje u okviru svoje nacije i da profiliše državni projekat. Konkretno, u njegovo doba je nakon stvaranja Republike Turske trebalo od muslimana stvoriti Turke. Naslov romana s razlogom je zapravo identičan naslovu Camusovog “Stranca”. Visoko obrazovan pripadnik viših slojeva odlazi iz Istanbula u Anadoliju te primećuje da je između tih sredina veća razlika nego li između Engleza i Indijca. Na anadolske seljake gleda bukvalno kao na Marsovce. Od njih je potpuno otuđen, ali oseća potrebu da deluje prosvetiteljski i postepeno se poistovećuje s kolektivom. Roman predstavlja samu srž Atatürkovog ideološkog projekta, u kojem je intelektualac vođa odgovoran za preporod, nacionalnu emancipaciju i modernizaciju društva. Odnosno, za stvaranje novog čoveka. Mihail Sebastian nastoji da „ujedini“ svoje jevrejsko i regionalno poreklo, kao i pripadnost rumunjskom društvu, u koherentnu cjelinu. Zapravo nudi ono što će postati zvanično geslo Evropske unije – “ujedinjenje u različitosti”, a što je već petnaestak godina problematizovano. Sam autor životom je platio uverenje da može istovremeno da bude Jevrejin i Rumun. Bez obzira na jak antisemitizam i Antonescuov režim, za vreme Drugog svetskog rata je ostao u zemlji, da bi nakon dolaska Crvene armije nastradao pod nerazjašnjenim okolnostima. Što se socijalnih tendencija koje je zastupao Keršovani tiče, već i iz iskustva Betona znamo za potrebu književnosti da kroz tekst reaguje na teme proskribovane u društvu. I to ne samo skrećući pažnju, nego i zauzimajući stav u skladu sa Sartreovom definicijom, a da se pritom ne ugrozi umetnički karakter teksta.

Pišete i o knjigama koje iskazuju tendenciju historijskog revizionizma?

– U delima balkanskih autora nastalim od devedesetih naovamo vidljiva je neka vrsta renacionalizacije u tumačenju vlastite nacionalne prošlosti, odnosno odbacivanje komunističkog nasleđa. To je slučaj, recimo, s pojedinim bugarskim autorima ili s Claudiom Florianom, rumunskim piscem koji podseća na posleratnu sudbinu Nemaca, ali uz relativizaciju kvislinške uloge pripadnika vlastitog naroda i uz pokušaj da se “krivica” prihvatanja sovjetske okupacije prebaci na uzak deo političke elite. Kod grčkog pisca Makisa Citasa u pitanju je odnos prema imigrantima i novoj grčkoj stvarnosti, ali i prema tzv. vrednostima koje zastupa Zlatna zora.

U Betonu ste, ustvrdili ste, bili u “neprekidnom i neplodnom sukobu s fantomima ‘čiste književnosti’ i ‘autonomije umetnosti'”. Pa ipak, književnost nije samo – ili ni primarno – tumač društvene stvarnosti. Za niz autora jedino što je bitno je istraživanje forme. Kako vidite ulogu književnosti između dva navedena zadatka?

– Nisam „izgradio“ književnu teoriju koja bi dala odgovor na pitanja “Šta su književnost, njena uloga i cilj”. Sama autonomija književnosti, to veliko dostignuće književne teorije dvadesetog veka, već je njegovom polovinom bila prevaziđena. Međutim, to učenje postalo je srž mainstream edukacije na fakultetima. Barem je devedesetih godina još uvek važilo da se estetska vrednost smatra jedinim ciljem izučavanja književnosti. Reč je o redukovanom pristupu s kojim se ne slažem. Književnost nikad ne govori samo o sebi, jeziku, stilu, strukturama i likovima, nego govori o mnogočemu još. Pitanje je jedino šta mi u kom čitanju aspektualizujemo i u kojoj meri za takvo čitanje imamo argumente. Kao tumač književnosti ne pristajem na to da se njeno značenje redukuje i isključi polja istorije, ideologije i politike. Govorimo, naravno, o politikama koje postoje u samom književnom tekstu, a ne u privatnim uverenjima autorki ili autora. Za kontekstualno čitanje opredelio sam se zato što smatram da ono nedostaje u akademskim sredinama, studijama i književnoj kritici. U tom smislu moja knjiga polemiše s dominantnim pristupima proučavanja književnosti.

Ideja ljevičarskih intelektualaca o mogućem preklapanju umjetničkog i ideološkog polja, odnosno primjeni umjetnosti kao sredstva revolucionarne akcije, za vas je “epohalna zabluda”. Kako onda vidite književni angažman?

– To je bila veličanstvena samoobmana. Uzmimo samo Krležu za primer. Potpuno je očito da se njegova dela ne mogu svesti na ono što bi bio njihov politički cilj, bez obzira u kom periodu su nastala, i bez obzira na kolege koji smatraju da Krleža nije dovoljno marksistički iščitan, što jeste relevantan pristup. Danas ima jako malo pisaca koji bi se uopšte usudili da sebe na taj način smatraju angažovanim, odnosno da svoje političke poglede na društvo dovedu u vezi sa svojim knjiženim tekstom. Posebno nema onih koji bi tu sintezu nazvali i estetski uspešnim književnim delom. Savremeni autori najčešće kažu da njihovi politički pogledi, ako ih imaju, nemaju veze sa tekstom i da se oni u tekst učitavaju. Pitanje je i koliko savremenih pisaca baštini tradiciju međuratnih levih intelektualaca. Međutim, bilo bi intrigantno ispitati i takve analogije, jer zaista postoje dodirne tačke između tadašnjeg perioda i naše savremenosti. Tužno je što je tako malen broj pisaca spreman da preispita svoju ulogu autora i da poveže svoj umetnički projekat s društvenim ciljem. Ne kažem da je to cilj umetnosti, ali samo čitanje i nauka moraju da budu delimično opredeljeni. Znam kolege i kolegice, kritičarke i kritičare, istraživačice i istraživače koji kažu da ih kontekstualna, ideološka dimenzija uopšte ne zanimaju, a pišu o boju na Kosovu, Svetislavu Basari, Saši Iliću ili Lani Bastašić. Ne razumem kako su tako ignorantni za ono što vrišti iz teksta, a to je pokušaj intervencije u stvarnost. To je za mene neuko, nemoralno, pa i glupo.

Angažman, dakle, vidite prvenstveno u temi i sadržaju, a ne u formi?

– Forma nije ni sama sebi svrha i ispražnjena od sadržaja, niti može da bude isključivi predmet istraživanja. Keršovani smatra da je revolucionarna forma avangardnih pokreta nakon Prvog svetskog rata postala neizbežno konzervativna, što dokazuje na primjeru niza primera kao što su Miloš Crnjanski i “Dnevnik o Čarnojeviću”, priče Stanislava Vinavara ili poezija Rastka Petrovića. Tvrdi da savremeni pisac u tom trenutku treba da se bavi društvenom stvarnošću i da motiviše čitaoca da je promeni. S takvom socijalnom tendencijom nisu se slagali Krleža i Ristić, smatrajući da to književnost čini samo instrumentom u političkoj borbi i time redukuje vrednost umetničkog dela. Mislim da se danas može biti angažovan na dva načina. Za prvi način nije ni važno ideološko opredeljenje autora, nego je reč o neposrednom svedočenju, primerice o našim devedesetima. Angažman je govoriti da je bilo zločina, etiketirati krivce, govoriti o dominaciji nacionalizma, savezu političkih, crkvenih i ekonomskih elita, ili o politikama sećanja. Drugi način je napraviti korak dalje, samo je pitanje u kom pravcu. Moguće je biti klasično levičarski profilisan u smislu socijalne pravde, liberalan pa težiti stvaranju društva univerzalnih ljudskih prava, a moguće je biti i konzervativno angažovan. Houellebecq u distopijskom romanu “Pokoravanje” iznosi viziju Francuske kojom će zavladati Muslimansko bratstvo, što je bila provokacija u vreme Islamske države, izbegličke krize i islamofobije u celoj Evropi. Pitanje je da li je Houellebecq zaista desničarski kontrarevolucionar. Vidim ga pre kao subverzivca koji voli da provocira liberale, ali na način koji teži komercijalnom i koji nije umetnički uvek uspeo. Ne primećujem mnogo uspelih konzervativno angažiranih autora. Ne zato što se s njima ne slažem, nego zato što takvi pristupi uglavnom završavaju u nekoj vrsti nostalgične, nimalo samokritične i pseudoutopijske idealizacije prošlosti. Suština je da književnost nije nemoćna u poređenju s društvenim naukama. Njena sredstva jesu drugačija. Međutim, i ona može govoriti o temama koje nisu izvorno književne, ali postoje u tekstu. Istina je da svaka knjiga nije podesna za kontekstualan pristup. Zato je odgovornost interpretatora da pronađu knjige prema kojima je takav pristup prikladan.

Međutim, sam Trocki je rekao da “nepismeni stihovi ne stvaraju proletersku poeziju, jer ne stvaraju nikakvu poeziju”. Ne rezultira li angažman shvaćen isključivo kroz temu i sadržaj kičem – a kič je prema Brochu u polju umjetnosti ono što je zlo u polju morala? 

– Teško da postoje knjige koje su angažovane u smislu politike sećanja ili utopijskih projekata, a da su istovremeno kič. Barem nema takvih knjiga koje su imali veliki tiraž, dobijale nagrade i javnu pažnju. Za naše post-postmoderno doba karakteristični su žanrovski hibridi. Recimo, imamo kombinaciju žanrova koji su u 19. veku smatrani trivijalnima, kao što su kriminalistički ili ljubavni roman, s obrazovnim ili biografskim romanom, pa sve do društveno-istorijskih sinteza epohe. Romana s takvim sintezama danas ima vrlo retko. Međutim, poenta je da ne znam što bi bila revolucionarna forma nezavisna od sadržaja, a koja bi onemogućila da se napiše kič. A kad bi bilo moguće naći idealnu sintezu forme i ideje, onda bi svi mogli primenjivati takav model i štancovati uspešna dela. Nisu adekvatne formulacije koje formu izdvajaju kao nezavisnu filozofsko-estetičku kategoriju. U književno-istorijskom i književno-kritičkom smislu ona nikad ne stoji sama za sebe. Nadalje, pitanje je kako naći knjigu koja se svojom formom radikalno razlikuje od drugih. U našim književnostima većina bi istaknula dela Luke Bekavca, ali to nije sasvim tačno. Samo jedna njegova knjiga je uspešna i radikalno drugačija, dok su druge reciklaže postmodernih poetičkih modela.

Govoreći o angažmanu, mnogi pisci nisu samo književnici, nego su i javni intelektualci. Kako komentirate potez jednog od najvažnijih pisaca na našem jeziku, Svetislava Basare, koji je nedavno kao kolumnist iz opozicijskog lista Danas prešao u režimski Kurir?

– Odgovorio bih imajući u vidu njegov opus. Radi se o četrdesetak knjiga, a najveći deo toga sam pročitao. Kod Basare postoji nekoliko faza. Osamdesetih godina reč je o postmodernim strategijama ludizma, poigravanja tekstom i razaranja pripovednih konvencija, što vrhunac ima u “Fami o bicklistima”. Devedesetih imamo izrazitu pamfletsku političnost, usmerenu prema kulturnoj istoriji Srbije. Meta Basarinih napada nije samo Dobrica Ćosić kao lažni humanistički disident, nego je to zbog nacionalnog romantizma i jeftinog nacionalizma i Vuk Karadžić, ali i Dositej Obradović kao neko ko razvodnjava ideje prosvetiteljstva i prodaje ih domaćoj javnosti. Kao neko ko je sklon teološkoj literaturi i konzervativnim misliocima, i to ne samo domaćim, nego i autorima kao što su Sveti Augustin, Meister Eckhart, Berđajev ili razni katolički i protestantski autori, Basara se tu implicitno postavlja kao zastupnik treće tradicije, kojoj pripadaju vladika Nikolaj i Justin Popović. U sledećoj se fazi – nakon što se 2005. vratio sa Kipra gde je bio ambasador novih vlasti – obrušava na komunističku ideologiju i njeno nasleđe. Iz tog perioda je roman “Uspon i pad Parkinsonove bolesti” za koji je dobio prvu Ninovu nagradu. Negde oko 2007. ili 2008. godine počeo je da napada nacionalistički supstrat vladavine takozvanih građanskih liberalnih demokrata u Srbiji, pa nastaju dva sjajna romana, “Mein Kampf” i “Početak bune protiv dahija”. Basarin osnovni postupak je vrst političke groteske, postmodernog pastiša i ludičke ironije, a naporedo s time preispituje neke teze političke i nacionalne istorije. Poslednju fazu čine, po mom mišljenju, romani slabijeg kvaliteta. Basara prihvata drugosrbijansku paradigmu i Konstantinovićevu kritiku srpske kulturne tradicije, ali sa konzervativnih pozicija. Niz romana završava se s “Andrićevom lestvicom užasa” i “Kontraendorfinom”, za koji je dobio drugu Ninovu nagradu. U ta dva poslednja romana, on preko figure Ive Andrića pokušava da kritikuje palanački mentalitet, što izvodi vrlo duhovito i mestimično urnebesno. Neki ta dela vide kao Basarin pokušaj da se obračuna sa mitom o Ivi Andriću kao oportunisti svakog režima, kojeg se, međutim, javno hvali kao izuzetan primer srpske kulture. Mislim da tu nameru nije izveo adekvatnim pripovednim sredstvima. Kada se te knjige čitaju ispada kao da su za Basaru problem zaista sam Andrić i njegova biografija. Inače, smatram i da je nagrade dobio za romanije slabije kvalitete, umjesto za najbolje, a to su svakako “Fama o bickilistima” i “Početak bune protiv dahija”. Zaključno, unutar poslednjih četrdeset godina Basara je prešao put od postmodernog ludiste i onog koji se obračunava sa nasleđem srpske kulture, preko zakletog antikomunista i antinacionalista, pa do nekog ko je konzervativni deo Druge Srbije.

Znači li da je Basarin prelaz iz opozicijskog Danasa u pro-vučićevski tabloid logičan s obzirom na evoluciju ideja u njegovom književnom opusu?

– Šta je Basarin javni stav i kako ga iščitavamo? Ne bih stavljao znak jednakosti između njegovih kolumni i književnih tekstova. U književnom tekstu on gaji satiričko-parodijski pristup. Ne može pristupiti ni jednoj svetinji, a da je ne preokrene naopačke, da je ne karnevalizuje, da upotrebim Bahtinov termin. Istovremeno, to kakve su mu knjige nije bez svake veze s njegovim političkim opredeljenjem i ponašanjem u javnom prostoru. Prisetimo se ruskih formalista, koji su smatrali da književnost i umetnost tvore jedan istorijski niz, istorija društva drugi, istorija ekonomije treći i tako dalje, pa su tražili preklapanja tih nizova. Glavna Basarina teza je da su Srbiji potrebne mentalitetske i institucionalne promene, odnosno sveobuhvatna modernizacija na Đinđićevom tragu, a kako bi izašla iz stanja u vezi kojeg je pominjao i pojam “orijentalne despotije”. On je konzervativni liberal koji veruje da će stvari funkcionisati čistije kada se budu poštovala pravila igre. Opoziciju kritikuje, smatrajući da bi ona, umesto suštinskih promena, nastavila s istim sistemom. Zato nije želeo da bude deo novina koje su u vlasništvu tajkuna Dragana Šolaka, bliskog opoziciji, a on sve vreme tu opoziciju kritikuje kao lažnu.

I onda je kao antirežimski intelektualac postao suradnik biltena orijentalnog despota? 

– To je Basarin paradoks i on mora da živi s tim. Od njegovog transfera prestao sam da čitam njegove kolumne. Međutim, Basara nije jedini primer pisca koji se u književnosti postavlja na jedan, a u javnosti na drugi način. Recimo, Igor Marojević je pisac stvarnosne proze iz devedesetih, kada je pisao o temama kao što su samoubistvo, sida, život u španskoj emigraciji ili sudbina vojvođanskih Nemaca. Prošle godine objavio je roman “Ostaci sveta” koji tematizuje i Jasenovac i Srebrenicu, smatrajući da sve teme zaslužuju da budu dio kolektivne memorije i da se o njima govori netendenciozno, što ne znači da je u tome i uspeo. Istovremeno je zajedno s mladim neonacionalističkim piscima bojkotovao prošlogodišnju Ninovu nagradu, dakle zajedno s ekipom s kojom ništa ne bi trebalo da ga povezuje. Sličan primer je i Vladimir Tabašević. Uz svoje izbegličko iskustvo i levičarska uverenja završio je, kao i Muharem Bazdulj, u istom interesno-konzervativnom lobiju, koji drži važne poluge kulturne politike u Srbiji, od državne televizije, pa do mainstream medija. Svi su oni kao pisci jedno, a kao pripadnici određene grupe i korisnici društvene moći – nešto sasvim suprotno.

Ako govorimo o regionalnim književnim scenama, dakle hrvatskoj, srpskoj, bosansko-hercegovačkoj i crnogorskoj, da li je te četiri scene – odnosno književnosti – moguće dijeliti, ili je riječ o jedinstvenom polju?

– Nažalost, svaka scena postoji pre svega kao nacionalna. Naročito hrvatska država štiti vlastiti prostor tako da onemogućava uvoz ili prisustvo jeftinijih knjiga, pre svega iz Srbije. Zanimljivo je da se u Srbiji najviše ponovno objavljuju autori iz susednih književnosti, i to najviše iz Hrvatske. Istovremeno, svaka od tih nacionalnih scena unutar sebe ima male prostore koji omogućavaju mešanje regionalnih književnosti, zahvaljujući pre svega medijima, festivalima, ponekoj od nagrada i individualnim aktivnostima, ponajmanje delovanju državnih institucija. Srpska scena je najotvorenija, možda zato što se, kao i u slučaju jezika, smatra najsigurnijom, dok se druge scene, posebice hrvatska, osećaju ugroženima. Na drugim državnim radijskim ili televizijskim programima ne postoji nešto slično radijskoj emisiji “Oko Balkana” koju radim od 2009. godine, a ona je postojala i ranije. U Hrvatskoj je u vreme ministarke Andree Zlatar Violić postojala emisija “Pojmovnik postjugoslavenske književnosti”, ali to je trajalo svega nekoliko godina. Scene su, generalno, monade zatvorene u sebe, s malim i retkim regionalnim vezama svedenim na incidente. Najbolja komunikacija i najproduktivnija razmena dešava se na margini, u okviru vrednosno-ideološki srodnih grupa ljudi koji cene jugoslovensko nasleđe i koji su ponešto nostalgični prema prethodnoj državi i društvenom uređenju, pa i prema mogućnosti postojanja veće književne scene na kojoj bi mogli da neposredno komuniciraju s piscima iz drugih sredina. Postoje pojedini festivali koje danas delimično finansira država, ali to je retko.

Nedavno je u Hrvatskoj izbila polemika povodom knjige “Lelek tranzicije” Igora Gajina. “Stvarnosnu prozu”, koja dominira posljednjih tridesetak godina, Gajin kritizira kao retrogradnu u odnosu na postmodernizam 1980-ih, dok ste vi u svojim knjigama tražili izlaz upravo iz postmoderne paradigme. Koji poetski pravci dominiraju današnjom srpskom scenom?

– Postmodernu sam krajem prve decenije 21. veka, kada sam objavio knjigu “Užici hermeneutike”, zbog polemičkog pristupa doživljavao ponešto reduktivno, kao apolitičnu paradigmu koja se ne zanima za društveno-istorijska pitanja i iscrpljuje se u književnom postupku. Zato sam hteo da književnost iziđe iz postmoderne, a da njeno proučavanje napravi iskorak ka kontekstu. Međutim, postmoderna ume da bude i te kako politična, što pokazuje i već spomenuti tekst iz “Novih ljudi” o Basari i Albahariju. Nezavisno od rečenog, u istoriji srpske književnosti stvarnosna je proza dominantna barem od crnog talasa i kraja 1960-ih. Osamdesetih su pisci i liberalne i konzervativno-nacionalističke pozicije pisali o Drugom svetskom ratu, dok se devedesetih javlja generacija neostvarnosne orijentacije. Razlika u odnosu na Hrvatsku i Bosnu i Hercegovinu je što ljudi ovde nisu doživeli rat i ne znaju šta on znači. Mnogi ne veruju da su se desile opsade gradova, da su regruti kući dopremani u vrećama i da je PTSP društvena stvarnost. Ratnu tematiku u fokus je stavilo NATO bombardovanje. Tada dolazi do hiperinflacije loših knjiga, pomenutih ranije kao kič, ali one su brzo zaboravljene. Kič su i romani Vuka Draškovića, koji su relativizovali četničke zločine i njihov kvislinški status. Kasnih dvehiljaditih dolazi književna grupa pisaca stvarnosne proze nazvana “Proza na putu”, odnosno P-70. Autori iz te grupe nemaju tako radikalno nacionalistički odnos prema istoriji, niti su njihova dela takav kič, međutim takođe se radi o revizionističkoj liniji. Sentimentalno se traži razumevanje za “vlastitu stranu” i reduktivno pristupa traumama, bilo da je u pitanju Prvi svetski rat i gubitak trećine stanovništva Srbije, bilo da je reč o Drugom svetskom ratu i Jasenovcu, ili devedesetim godinama i izbegličkom iskustvu. Dominacija stvarnosne proze delom je uslovljena očekivanjem izdavačkih kuća, tržišta i čitaoca. Međutim, tu prozu vidim i kao neprestani kontakt literarne imaginacije sa društvenom stvarnošću. Prošle godine je kolega iz Betona, Saša Ilić, napisao izuzetan roman “Pas i kontrabas” koji je dobio Ninovu nagradu. To nije samo roman koji podseća na zločine devedesetih, nego je reč i o revitalizaciji partizanske uloge u Drugom svetskom ratu, a naročito o protivljenju politici sećanja koja iz kolektivne memorije briše antifašizam. Značajni su i primeri autora kao što su Ivica Đikić, Emir Imamović Pirke ili Miljenko Jergović, čije knjige stvaraju vlastitu politiku sećanja.

Međutim, stvarnosna proza nije nužno vezana za šire društvene ili političke teme.

– Naravno, predmet književnosti može da bude i stvarnost individualnih lutanja nekog pojedinca. Recimo, glavni lik u romanima Nemanje Jovanovića nema nikakve socijalne ili istorijske horizonte. Reč je o podstanaru u četrdesetim godinama, koji bez perspektive menja stanove i sreće bizarne likove. Tu se sve završava i to je Jovanovićeva stvarnosna proza. Individualne teme dominiraju i u romanima “Komo” i “Zimski dnevnik” Srđana Valjarevića, koji su jedan od najboljih primera neostvarnosne proze devedesetih. Ti romani govore o samoizolovanom piscu na granici alkoholizma i egzistencijalnom doživljaju vlastitog života na socijalnom robu. Odnosno, ne dobacuju do velikih istorijskih ili političkih tema. Pri tome je Valjarević i danas jedan od najčitanijih autora, iako više od petnaest godina nije objavio novi roman.

Možemo li govoriti o razlikama između te četiri scene po pitanju poetskih modela, ali i izbora tema?

– U ovoj knjizi pisao sam o nekim zajedničkim fenomenima, recimo o piscima koji su otišli u egzil, potom o pitanju eksperimenta u književnosti. Tu je i proza koja govori o seksualno drugom. Posebno je u Sloveniji, Hrvatskoj i delimično BiH razvijena lezbejska književnost, dok to manje važi za gej književnost, ne znam iz kojih razloga. Postoji nekoliko odličnih autorki, a u ovoj knjizi pisao sam o Nori Verde – odnosno Antoneli Marušić – i Lamiji Begagić, a ima ih još. Najređe je prisutno nasleđe postmodernizma, odnosno postmodernizam je napušten kao postupak. Jedan od njegovih najboljih predstavnika bio je Sreten Ugričić, ali ni njega ni drugih autora nema više od desetak godina. Međutim, teško je generalizovati. Ne bih mogao da izvučem dominantne poetske tendencije po kojima bi se scene oštro razlikovale. U naše vreme je sve izmešano, nema dominante i jasnih tendencija, niti se iko usuđuje da se bavi velikim sintezama. Nije moguće klasifikovati pisce po modelu iz 19. veka, koji je ustanovio smenu epoha, pa imamo klasicizam, nakon toga romantizam, pa realizam i naturalizam, potom dolaze međuratna avangarda, posleratni modernizam i egzistencijalizam, pa postmoderna. Nakon toga više ne znamo šta se dešava.

Što se književnih viđenja Jugoslavije tiče, tvrdite da se bivšoj državi manje pristupa kao prostoru nostalgične evokacije ili izgubljene utopije, a više kao projektu čije određene osobine, poput samoupravljanja, multietničnosti ili modernizma treba obnoviti?

– Ni na ovo pitanje nije moguć odgovor koji bi jasno klasifikovao autore. Pristup temi menja se zavisno o generaciji kojoj pripada autor, pa imamo ili neposredno iskustvo Jugoslavije ili naknadnu proizvodnju sećanja. Ta sećanja tiču se života u toj državi, ali pre svega vezanih za lokalnu sredinu. Ahmed Burić tako piše o Sarajevu, Olja Savičević Ivančević o Splitu, a Balša Brković o Podgorici. Specifična je pozicija Gorana Vojnovića, čiji narator u romanu “Jugoslavija, moja dežela” ne pripada poreklom sredini o kojoj pripoveda. Njegov neposredni predak je optužen za zločine devedesetih i sa time on mora da se izbori, kao i sa pitanjem vlastitog identiteta u sredini za koju je on “čefur”. Kroz preispitivanja i složen pristup on širi priču, ali o Jugoslaviji ne piše kao o političkom projektu koji treba oživeti, nego kao o temi o kojoj treba govoriti bez reduktivnog pristupa opterećenog svođenjem na “totalitarnu” vlast. Kod drugih autora sećanje je najčešće preneseno u obliku Bildungsnarativa o odrastanju u zemlji koje više nema, ili u obliku usputnih asocijacija. Naratorka romana “Yugoslav”, čija autorka Ana Vučković je rođena 1984. godine, pripoveda o svom ocu, letovanjima na hrvatskom primorju i industrijskim proizvodima te bez naročite nostalgije rekonstruiše krhotine individualnog sećanja. Jugoslavija se tu uspostavlja kao neka vrsta Atlantide. Cilj nije da se predstavi istorijska istina, nego je reč o intimnoj vrednosti za pripadnike mlađe generacije. Oni tu zemlju nisu u punoj meri iskusili, pa je reč o reciklaži tuđih narativa, vizualnog i drugog materijala, ili se Jugoslavija daje preko prikazivanja života ili sećanja vlastitih roditelja. Najmanji broj knjiga nudi socijalno-istorijske sinteze kao što su “Buddenbrookovi” Thomasa Manna. Nečem sličnom teži Miljenko Jergović, pri čemu se njegovi romani bave različitim periodima, od Prvog svetskog rata do vremena nakon 1945. godine. Ostali autori uglavnom se fokusiraju na sedamdesete ili osamdesete godine, prosto zato što pripadaju određenoj biološkoj generaciji. Takva vrsta književnosti ponekad je analogna “Leksikonu YU mitologije” i najmanje teži kritičkoj dekonstrukciji mitova. Pitanje je da li će Jugoslavija i sećanje na nju kao tema bledeti, odnosno da li će uopšte biti interesantna za nove generacije. Moguće je da će postati i mesto naučne fantastike. Asja Bakić u jednoj priči piše o globalnom otopljenju, pa se putem vremenske mašine treba vratiti u 1964. i sprečiti da se uđe u projekat tržišne privrede, koji prema priči nije samo doprineo raspadu zemlje, nego i ekološkoj katastrofi.

Pišući o romanima Darka Cvijetića, ističete da je u Republici Srpskoj i Srbiji “vlastiti” ratni zločin kao tema uvelike književni tabu. Kakav je dominantan tretman posljednjeg rata, postoje li ipak iznimke, i koliko su po tom pitanju različite ostale regionalne književnosti?

– Kada i danas, 2021. godine, kažem da je tema ratnih zločina tabu za srpsku književnost, razume se, mislim na mejnstrim književnost i mejnstrim književne i akademske institucije. U Srbiji je i 90-ih bilo pisaca, kao što ih je bilo od 2006. uz Beton, kojima je prokazivanje srpske odgovornosti za raspad zemlje i rat bilo i ostalo temeljno opredeljenje, u publicistici, esejistici, dramama, poeziji ili prozi, tako da se prethodna tvrdnja zapravo može da odnosi jedino na bosansko-hercegovački entitet Republiku Srpsku. Glasovi poput Darka Cvijetića ili Lane Bastašić u smislu referisanja na zločine takozvane vlastite strane ohrabruju, kao i Tanje Stupar Trifunović, koja u svom poslednjem romanu „Otkako sam kupila labuda“ piše o istopolnoj ljubavi dve žene, starije i mlade. Pisanje o ratnim zločinima vlastite strane je tabu i retkost u svim sredinama – isto je u Sloveniji prema „izbrisanima“, ili u Makedoniji gde nisam video delo koje uzima u obzir perspektivu druge etničke zajednice – samo što je „blizina rata“ ili „suživot s ratom“ tokom 90-ih autorkama i autorima u Hrvatskoj i BiH bila činjenica koja je mnogo pre i obuhvatnije ušla u književnost ove dve scene, pa sa njom i zločini koji su počinile vojske etničke većine. Da se vratim na Srbiju, koju najbolje poznajem, nedostatak ili retko prisustvo takvih tema uzrokovano je skoro pa zaverom ćutanja kulturnog i akademsko-naučnog establišmenta o srpskim ratnim zločinima, pa su te teme od 90-ih bile rezervisane za antiratne aktiviste, nevladin sektor i nezavisne medije. Pritom, većina medija i političkih stranaka stigmatizuje sve koji promovišu takvu vrstu politike sećanja, tako da su pisci i izdavačke kuće direktno demotivisani da se bave tim temama. Tako ispada da savremena umetnost (film i pozorište, srpska književnost dolazi posle njih) predstavlja to polje suočavanja sa nasleđenom traumom, koja će jednom morati da podrazumeva inkorporiranje neprijatnih činjenica u obrazovni i medijski sistem, odnosno, generalno, u javno polje, sa nultom tolerancijom prema huškačkim revizionistima, baš kao što je u savremenoj Nemačkoj odnos države prema holokaustu i nemačkoj krivici za njega.

Iznimno cijenite Dašu Drndić, spisateljicu čiji je čitav niz djela posvećen odnosu prema prošlosti, naročito Holokaustu i koja je u svojim romanima često koristila faktualnu građu. Istovremeno ste kritizirali prisutan trend da se autobiografska i memoarska djela nazivaju romanima, recimo u tekstu o Maruši Krese. Ima i drugih sličnih primjera kada govorimo o djelima najvećim dijelom zasnovanim na stvarnim činjenicama, recimo Ivica Đikić je knjigu o Ljubiši Beari podnaslovio “dokumentarni roman”. Možete li objasniti svoj stav?

– Po tom pitanju sam, iznenađujuće, klasičan „aristotelovac“ i pravim razliku između dela koja govore o onome što se stvarno dogodilo i onih kod kojih pojam istine ili faktografije nije relevantan na taj način. Naime, ja i dalje smatram da je fikcija osnova romana, pa samim tim dela koja govore o tome šta se zaista desilo – autobiografije, biografije, memoari, publicistika i tako dalje, odnosno, zbirno, nefikcionalna proza – ne mogu biti smatrani romanima. Romani Daše Drndić su dobar primer visokomodernističkog ukrštanja dva ili više tipova diskursa, pri čemu karakter fikcije nije ugrožen. Dokumentarna građa koju ona koristi u svojim romanima ostaje dokumentarna građa i u fikcionalnom svetu, ali njena poetika ne počiva na tome da se stavi znak jednakosti između likova i autorke, odnosno da se naracija romana razume kao „pripovedanje istine“ ili izlaganje činjenica o stvarnim ljudima. Kod Maruše Krese je situacija „čista“: „Da li se plašim?“ je gotovo konvencionalna knjiga sećanja koja izlaže porodičnu povest i vlastitu biografiju ne nastojeći da bilo šta fikcionalizuje. Dok je Ivica Đikić nastojao da svoju „studiju slučaja“ o srebreničkom genocidu predstavi kao roman čiji je protagonista Ljubiša Beara, što je načelno nemoguć pokušaj, neka vrsta poetičkog oksimorona. Ako tekst govori o onome što se zaista desilo pripada istoriografiji, i ne može da bude roman, a ako počiva na fikciji, ne može se koristiti kao zamena za istoriografiju, odnosno ne može da bude mesto objave istine. Istina u književnosti nije vernost autora/naratora faktima. Istina u književnosti je kao pojam tek metafora.

Što se same vaše profesije tiče, dakle uloge književnog kritičara, svojevremeno ste napisali da kod nas kritika, ukoliko zaista stavlja sebe iznad prijateljstva i poslovnog interesa, predstavlja “autodestruktivnu delatnost osuđenu na debakl”. To se doima blisko intrigantnoj tezi po kojoj je suvisla umjetnička kritika moguća samo u većim kulturama. Na malim scenama, kao što su naše, svi se međusobno poznaju, a kritičari su često neskloni pisati negativne kritike da se ne bi zamjerili poznanicima, koji će vjerojatno u raznim žirijima odlučivati i o potporama za njihove vlastite knjige. Kako dakle, vidite status književne kritike i kritičara kod nas – i, s obzirom da ste poznati kao zajedljiv kritičar, kako preživljavate? 

– Uslovi za postojanje i opstanak književne kritike, strukturni i finansijski, su takvi da je čudo da prave kritike uopšte ima. Dva najveća problema savremene kritike su, s jedne strane nedostatak stručnosti pri pisanju, s druge, institucionalni krah književnih časopisa, odnosno zatvorenost medija za ozbiljnu i negativnu kritiku. Prvi problem se uočava u nizu portala koji objavljuju kritiku koja je uglavnom početnička i nedovoljno profilisana. Posledice drugog problema su amaterski simulirana, kritički „uštrojena“ i advertajzing kritika koja se uglavnom može sresti po štampanim medijima, dakle nedeljnicima i kulturnim dodacima dnevnih novina. Elem, s kritikom je isti slučaj kao i sa temom ratnih zločina vlastite strane. Time se bave „autodestruktivni“ pojedinci onda kada sami sebi stvore uslove za to (pokretanjem portala, ređe novinskog dodatka, kao što je bio Beton, realizacijom projekata i slično). Ali uprkos svemu, interesnim vezama i psihološkim barijerama, prave kritike ipak ima. Ne-hvala na kvalifikaciji da sam zajedljiv, jer nisam. U podnaslovu (ili do-naslovu) svoje knjige „Ne uzimaj me u usta“, koju je Sandorf objavio 2016. godine, zaista stoji „kritika zajedljivog uma“. Ali to je komička autoironija, gde ja sâm poistovećujem aktivnost osporavanja vrednosti ili polemičkog reagovanja sa zajedljivošću. Iako to nije tako. A pošto, srećom, ne živim od pisanja kritike, od pisanja kritike ni ne preživljavam. Postoji tu drugi problem, ako smem da lamentiram nad sobom, a to je posledica pisanja kritike po moj posao radio-intervjua i po takozvani javni status. Deo onih koji su doživeli kritičko osporavanje u mojim tekstovima ne želi više da bude sagovornik u mojim emisijama, dok, s druge strane, već dvadeset godina nisam pozvan da budem član nijednog žirija u Srbiji, te krajnje retko dobijam pozive za učešće na tribinama ili medijskim gostovanjima. Taj odnos prećutnog ignorisanja posledica je ne samo bavljenja književnom kritikom na ovaj način, nego i doslednim antinacionalističkim stavom, ali, za razliku od dobrog dela svojih istomišljenika, i nepristajanjem na to da instrumentalizujem svoje analize ili vrednosne sudove u kritici. Jer kritički pišem i o svojim nekad bliskim prijateljima i ideološkim istomišljenicima. Eto poente: kritičko mišljenje je kao i naučno – iznad prijateljstva, privatnog ili grupnog interesa i ideološke sklonosti.

Tekst je prenet sa portala Lupiga.