Bane Gajić – “Serbien ist Judenfrei”
Piše: Bane Gajić, Facebook
Rečenica “Serbien ist Judenfrei” odnosno, “Srbija je očišćena od Jevreja” pojavila se 1993. godine i brzo je preuzeta, odnosno, “tumačena” kao jedan od glavnih “dokaza” “srpske krivice” za učešće u Holokaustu sprovedenom od leta 1941. do proleća 1942. godine. Prema “tumačenjima”, rečenica se javlja kao navodni telegram koji je iz Beograda poslat u Berlin, i uvek se pripisuje raznim akterima, od generala Lera do Turnera, kako je ko prenosi i navodi.
Rečenica se prvi put pojavila kao naslov knjige austrijskog istoričara Valtera Manošeka, izdate na nemačkom govornom području 1993. godine. To delo je prevedeno na srpski jezik 2007. godine ali sa naslovom “Holokaust u Srbiji – vojna okupaciona politika i uništavanje Jevreja 1941 – 1942”. Domaće izdanje pratio je i predgovor akademika Čedomira Popova.
Na 185. strani knjige nalazi se rečenica kojom se završava poglavlje “2. SS unteršturmfirer Herbert Andorfer”, i koja glasi: “Sada je Šefer mogao ponosito da uputi u Berlin konačno javljanje Srbija bez Jevreja” sa fusnotom br. 72.
U fusnoti 72 ispod teksta piše sledeće: “Ovaj dokument nije sačuvan. Ipak, prema sopstvenoj izjavi, Šefer je ovako sročen telegram poslao RSHA-u (BA, 70 Jugoslavija, Bd 33 Presuda na procesu protiv Emanuela Šefera, 20.6.1953, str 15).
Dakle, celokupna konstrukcija, od samog senzacionalističkog naslova Manošekovog dela, pa sve do bezbrojnih kasnijih navoda, bazira se na “dokumentu” koji “nije sačuvan”. Ne postoji, u prevodu. Odnosno, “prepričao” ga je nekadašnji glavni rukovodilac celokupne nacističke smrtonosne strukture u Srbiji, SS-ovac (Oberfuhrer po činu) Šefer. A onda je Manošek prepričao njegovo prepričavanje. I mantra je dobila svoj život.
Iako ne umanjuje vrednost Manošekovog istraživačkog rada, naslov originala, koji možda sa marketinške strane zvuči “upečatljivo”, posebno za vreme u kome knjiga izlazi na police (epoha jugoslovenskog građanskog rata i trenutak u kome su propagandne matrice o “dobroj” i “lošoj” strani već bile sveprisutne u svetskim medijima), bazira se, uočiće pažljivi čitalac, na nepostojećem dokumentu, “prepričanom” od strane optuženog nacističkog ratnog zločinca i krvoloka prve klase koji autor uzima za bombastičan naslov dela.
Ta netačnost i “improvizacija” nikako ne umanjuje razmere ogromnog ratnog zločina počinjenog u Beogradu i Srbiji, niti menja bilo šta u njegovoj suštini i zločinaštvu. Naprotiv. Ali menja znatno u činjeničnom stanju stvari, odnosno, najviše u kasnijim (od 1993. pa do danas) “narativima” po kojima baš ta rečenica “nesumnjivo dokazuje” srpsku “ulogu”, i koristi se za razne političke i druge obračune.
Obeležavanje stradanja svih naših žrtava, a posebno onih iz “Jevrejskog logora Zemun”, odnosno, domaćih Jevreja, mora da bude dostojanstveno, duboko i iskreno, uz punu svest da je ta tema još uvek izložena netačnostima, konstrukcijama i propagandi, od kojih je najmalignija i najviše zloupotrebljavana upravo ta o telegramu sa rečenicom o “Srbiji očišćenoj od Jevreja”.
