Kako su ‘investitori’ uništili Zvezdu i Partizan

Piše: Milojko Pantić, Al Jazeera

Druga nedelja februara 2020. godine pamtiće se u srpskom fudbalu i po početku “drugog poluvremena” besmislenog takmičenja, ustvari fudbalske tragikomedije u srpsko-kineskoj koprodukciji, zvane Linglong super liga Srbije. Besmislenost tog takmičenja, pretenciozno nazvanog Super liga, ogleda se i u tome što je sve to pretvoreno u prvenstvo Crvene zvezde i Partizana. Zato je dovoljno je registrovati samo njihove rezultate: Čukarički – Crvena zvezda 0:2, Partizan – Radnik 3:0, jer rezultati Ivanjice, Lučana, Proletera i ostalih surdulica, osim njih samih, ne zanimaju apsolutno nikoga.

Zašto je još ta fudbalska tragikomedija, koju gledaju rođaci igrača, poneki neupućeni ili zavedeni klinci i uzurpatori vlasništva nad propalim srpskim klupskim velikanima, njihovi profesionalni navijači, besmislena? Zato što je sve laž i prevara, kao što je laž i prevara sve što aktuelna vlast čini u srpskom društvu.

Treba li da vas podsećam na sendvičarske autobuse, koji idu od grada do grada, lažući i sebe i vođu da je sve to ljubav prema vlastodržcu? Ili na one vođine lokalne moćnike u Beogradu, koji su se sa kartama za metro vozili autobusom po gradu, lažući sebe i druge da su prvi korisnici beogradskog metroa?

Zarobljeni fudbal u zarobljenoj državi

Isto je, ako ne i gore, u srpskom fudbalu, jer su sociolozi odavno utvrdili da je taj najmasovniji sport pravo ogledalo društva. Pa zar iko ozbiljan može da poveruje u normalno funkcionisanje sportske organizacije koju vodi Slaviša Kokeza? U zarobljenoj državi zarobljen je i fudbal. Vođa onih koji su zarobili državu poklonio je fudbalski sport svom telohranitelju iz radikalskih dana i taj čovek, bez ikakvog fudbalskog identiteta, znanja, obrazovanja i kapaciteta, izmenio je Statut Fudbalskog saveza Srbije do te mere da je Savez, kao javno dobro, pretvorio u privatnu svojinu.

Kokeza je uradio isto što i njegov vođa sa državom Srbijom. Po istom sistemu, vladar Srbije ustupio je svojim kolegama iz mladosti Crvenu zvezdu. Danas su ti nekadašnji časnici paravojske Željka Ražnatovića Arkana neformalni vlasnici Zvezde, jer su, izmenom Statuta, upravljačka prava praktično pretvorili u vlasnička.

Priča mi ovih dana jedan veliki “Zvezdaš” i prijatelj legendarnog “Princa sa Neretve” Duška Bajevića sledeću priču, koju bih ja nazvao “Investitori”: “Zvezda se u zimskoj pauzi, dok je Bajević bio trener, pripremala u Španiji. Došao sam u hotel da pozdravim prijatelja i bio šokiran kad sam video da je okružen nabildovanim, istetoviranim glavonjama. Kad su se razišli, pitao sam Duška: ‘Ko su ova gospoda, izgledaju kao da su upravo stigli sa ratišta?’ ‘To su, savremenim rječnikom rečeno, investitori’, odgovorio je Duško.”

‘Princ sa Neretve’ nije izdržao

“Svako od njih ima svog igrača, kojeg plaća očekujući zaradu kad se igrač proda u inostranstvu. Sećaš li se, Panto, kako je taj veliki gospodin Duško Bajević napustio Zvezdu? Usred jedne utakmice pokupio je sa klupe svoje stvari, mahnuo publici na izlazu iz one fudbalske školjke i nikada ga više nisu videli na Zvezdinom stadionu. Pobegao je od ‘investitora’, koji su sastavljali tim”, završio je priču veliki navijač Zvezde iz onih njenih slavnih vremena.

Da apsurd bude veći, “investitori” i danas imaju svoje igrače u Zvezdi. Dovode igrače sumnjivog fudbalskog znanja iz Afrike i Južne Amerike za velike pare, iako je u popularnom klubu rođena generacija za ponos. Omladinci našeg najpopularnijeg kluba plasirali su se među 16 najboljih u Evropi, pošto su u Tiraspolju na penale eliminisali predstavnika Moldavije, tim Šerifa. U osmini finala omladinci Zvezde igraće u Beogradu 3. marta sa danskim Mitjilandom. Dakle, mladići trenera Slavoljuba Đorđevića, predvođeni kapitenom Borisavom Burmazom, fudbalskim biserom iz Mionice, mogu lako i među osam najboljih na Starom kontinentu.

Sve to pokazuje da u Srbiji nisu presušili izvori talenata; presušila je i fudbalska, i opšta pamet. Apsurd je u tome što će, i pored takoreći besplatnih svojih fudbalskih bisera, klub Crvena zvezda ovog proleća morati da plati više od 600.000 evra za te strane “polufabrikate”, kao što su Van Lapara, Žander i Kanjas, na koje trener Stanković ne računa, a koje niko ove zime nije hteo da kupi.

Ne može se lagati dovijeka

Princip je isti i u Partizanu, samo su nijanse u pitanju. Zbog svega rečenog, male su šanse da nekadašnje igračke veličine, a danas treneri, Dejan Stanković i Savo Milošević bilo šta promene. Oni su stasavali u ozbiljnoj fudbalskoj organizaciji i velikim klubovima evropskog i svetskog nivoa. Danas je ta naša fudbalska organizacija malog formata, svedena na nivo Kokeze, i zato se zove “Kokezanija”.

Klupski rukovodioci ne mogu biti ništa drugo nego “kokezijanci”, koji su u fudbalski sport ušli isključivo kao “investitori”, očekujući da profitiraju. Sve je, dakle, u nekadašnjim opštenarodnim dobrima i fudbalskim institucijama Zvezdi i Partizanu čisti privatluk i prevara, a tu ne pomaže nikakav “šmek iz Italije”, kako pišu mediji, najavljujući Stankovićev debi na klupi Zvezde.

Dejan Stanković i Savo Milošević će vrlo brzo shvatiti da je u fudbalu “Kokezanije” sve kao onoj pop pesmi, koja kaže: “Ako su to samo bile laži, lažimo se bar još malo… Ako su to samo bile varke, varajmo se, varajmo…” Može se živeti u laži neko vreme, čak i duži period, ali ne može se sve vreme ovoga sveta provesti u laži. To srpski fudbalski “kokezijanci” neće i ne mogu da shvate.

Članak je prenet sa portala Al Jazeera.