U romanima Izlet na pučinu Virdžinije Vulf, Čarobni breg Tomasa Mana, Mutna i krvava Milice Janković, Proljeća Ivana Galeba Vladana Desnice, Kuga Albera Kamija, Danas je sreda Davida Albaharija i Uspon i pad Parkinsonove bolesti Svetislava Basare – bolest je pokazala vrlo delikatan oblik neizlečivosti. Svojevrsnu karnevalsku neizlečivost. Posebnu vrstu otpora to jest otpornosti na lek ili lekove koji bi se u konkretnom slučaju mogli primeniti. Te lekove prepisivali su i junaci romana, poput Kastorpovih učitelja u sanatorijumu Berghof, i tumači romana, poput onih koji su Kamijevu Kugu pročitali kao alegorijski prikaz nacističke okupacije. Zajedničko za njih jeste to što su i jedni i drugi, i junaci i tumači (junaka), na neizlečivost bolesti davali odgovore u kojima je ona (neizlečivost) bila izjednačena s nezdravim stanjem. Tom prilikom zanemarena je snaga koju bolest iz neizlečivosti crpi – snaga da se vraća (jer dok god može da se vrati, ona je bolest), da se vraća odande odakle šalje pacove. Zbog te snage, tumačenje bolesti jednog Kastorpovog učitelja tražilo je tumačenje drugog, pa trećeg... sve do poslednjeg, posle kog je usledilo tumačenje pitanjem, pitanjem što ga je sama bolest (društva) ispisala na Kastorpovom telu. A to se pitanje ne dâ zatvoriti odgovorom. Ne dâ njegova otvorenost za karnevalsku snagu bolesti – za njenu neizlečivu višeznačnost, od svakog tumačenja življu.